ای دوست

کنار چشمه ای بودیم در خواب تو با جامی ربودی ماه از آب چو نوشیدیم از آن جام گوارا تو نیلوفر شدی من اشک مهتاب
	به من گفتی که دل دریا کن ای دوست همه دریا از آن ما کن ای دوست دلم دریا شد و دادم به دستت مکش دریا به خون پروا کن ای دوست
من و تو ساقه یک ریشه هستیم نهال نازک یک بیشه هستیم جدایی مان چه بار آورد ؟ بنگر شکسته از دم یک تیشه هستیم
	نگاهت آسمانم بود و گم شد دو چشمت سایبانم بود و گم شد به زیر آسمان در سایه تو جهان دردیدگانم بود و گم شد
غم دریا دلان رابا که گویم ؟ کجا غمخوار دریا دل بجویم ؟ دلم دریای خون شد در غم دوست چگونه دل از این دریا بشویم؟
	تو پاییز پریشم کردی ای گل پریشان ز پیشم کردی ای گل به شهر عاشقان تنها شدم من غریب شهر خویشم کردی ای گل
به سان چشمه ساری پاک ماندم نهان در سنگ و در خاشاک ماندم هوای آسمان ها در دلم بود دریغا همنشین خاک ماندم
	تو بی من تنگ دل من بی تو دل تنگ جدایی بین ما فرسنگ فرسنگ فلک دوری به یاران می پسندد به خورشیدش بماند داغ این ننگ
به گردم گل بهارم چشم مستت ببینم دور گردن هر دو دستت من آن مرغم که از بامت پریدم ندانستم که هستم پای بستت
	به شب فانوس بام تار من بود گل آبی به گندمزار من بود اگر با دیگران تابیده امروز همه دانند روزی یار من بود